نمیخوام برم. نمیخام بمونم.
ته جاده ی بی انتهای دنیا.قراره به کودوم مقصد برسم؟.خستم؟
نمیتونم برسم. نمیتونم ولش کنم.
این چه جور قفلیه که با هیچ کلیدی باز نمیشه.
این چه رسمیه ک همیشه جلوت بستس.پشتت پشیمونی.تو اون وسط گیر کردی.له میشی.خورد میشی. گریه میکنم؟.تهش قراره چی بشه مگه؟ کور بشم؟ کورم بشم مشکلات تو گوشم جیغ میزنن! سلامتی!!!زندگی.تو این دنیا!!!چرا؟نمیخای قبرستونو ببینی؟به این میگی زندگی؟ دستت پات قلبت ذهنت جسمت روحت دهنت چشمت گوشت بستس!!!!چجوری دیگه باید زندونیت کنن تا بفهمی که تو هیچ حقی نداری!!که هیچی نیستی!چن بار باید له بشی چقدر باید تیکه تیکه ات‌کنن تا بفهمی قرار نیست هیچ اتفاقی بیوفته!!!قرار نیست به هیچی برسی!!!به هیچی.چه حقی داری؟تو کی هستی که بخای حقی ام داشته باشی؟چیکار کردی برای ملت؟برای خدا؟برای خودت؟؟؟به‌کجا رسیدی؟. نیازی به مرگت نیست.تو هزاران بار مردی.هزاران بار خودتو کشتی.هزاران بار. فقط مثله همیشه. بریز تو خودت و خفه شو. بازم بمیر.بمیر و بمیر و بمیر و بمیر و بمیرو بمیر. نیازی به مردنه جسمت نیست.تو مردی! بازم میمیری!تقصیر خودته. هر اتفاقی ک برات میوفته.هرچیزی که میشه.پس فقز خفه شو و ناله نکن.حقته!هرچیزی که سرت میاد حقته.این شکنجه ی دنیاته. دوری.جدایی.اجبار.یه کاری کردی ک خدا تا ابد این زجرو بارها و بارها بهت میده.و تو بازم و بازم و بازم.میمیری و نابود میشی و بلند میشی تا دوباره نابود شی.
درباره این سایت